سلام 

دستم به نوشتن نمیرود... حتی قلمم هم با من سرناسازگاری دارد...

احساسم خشکیده... دیگر نایی برایم نمانده ... خسته ام... خسته ....

................................

این پیکر خسته را چه به زیستن؟؟!!

پیکر خسته ام توان جنگیدن با سختی های روزگار را ندارد...

یا بهتر بگویم نیمه جان ست... بگذار روشن تر بگویم دیریست جان داده ست...

دیریست روحی در بدن نمانده... باشد که عیسی دمی آید و زنده بگرداند این پیکر مرده را...

دلم هوایی در سر دارد که خدایش عالم تر ست...

هوای رفتن... پرواز به دیار معشوق... پرواز به بهشت خدا...

دلم " کربلا " میخواهد...

و هیچ سرزمین دیگری ،بهشتم نمیشود...

وهیچ کسی به عیسی دمیِ عیسایم ،آقایم ، امام حسینم نمیرسد...

شرمنده م مولایم... شرمنده م آقایم...

برگشتم وآلوده گشت این نفس زمینی م...

برگشتم و زمینی گشت این روح آسمانی شده در حرمت...

برگشتم و دربند زمین کشیده شد این روح ملکوتی ام...

مرا بطلب و باز جرعه ای از آب حیاتم ده ، معجزه کن آقایم...

زنده کن این پیکری که جان رخت بربسته ست از آن...

زنده م کن عیسایم ، مولایم ...دلم به تو روشن است...

باورت میشود؟؟!!! در این دنیای نفسگیر دلخوش به داشتن تو ام...

آرام جانم... حسینم (ع)... مولایم ...